Etiket arşivi: fedai çakır

SENİ ÇOK ÖZLEYECEĞİM ANNECİĞİM

e1fa67_38c9e219d51e45d8a2e334766095169c
Annem Şahender Çakır

Ben yazlarımı 18 yaşıma kadar köyde geçirmişimdir. Sonrasında köye hasret kaldık ve büyüdük.  Ailem Giresun’dan İstanbul’a gelmiş, ben İstanbul’da büyüdüm, ama memleketimizden hiç kopmadık.

Bizler şanslı insanlarız köyümüz olduğu için, çünkü şehirden bunaldığımız zaman veya başımız darda olduğu zaman kaçacak bir yerimiz her zaman var.

Dağ köyüdür bizim köyümüz; çilekleri, fındığı, mantarı, balığı vardır. Elması, armudu çeşit çeşit meyvesi vardır köyümüzün. Mısırı, salatalığı, domatesi, biberi vardır tarlasında.

Neden köyümü anlattım size? Çünkü annemi kaybettim, yakın sayılabilecek bir tarihte (20 mayıs 2003).  Annemle çok anım var, ama daha çok köyde yaptıkları hep gözümün önündedir. Bahçeden gelirken yol kenarında bir çilek bulsa hemen benim ağzıma atardı, fındık zamanı olmadığı halde bir fındık bulsa önce bana tattırırdı. Çiğ yenen, nadir bulunan mantar vardır bizim oralarda. Onlardan bulsa kendisi yemez, bana yedirirdi.

Annem benim, ne bileyim kendisinin de çok sevdiği şeylerdi bunlar, ama kendisi yemez bana yedirirdi. Beni öyle bir öpüşü vardı ki, ölene kadar hep öyle öpmüştür. Öperken çıkardığı sesten dolayı, “Anne beni bir gün sağır edeceksin,” derdim (Ben de oğlumu aynen öyle yüksek sesle öpüyorum.)

Annem benim…

Yıllar önce şeker denilen hastalık onu yakaladı, gel zaman git zaman tüm organlarını yok etti annemin. Son zamanları ağrılar içinde geçti.

Aslında abimin evini evi bilmiştir, ama ne yazıktır ki anneciğim benim evimde vefat ettin. Senin kendi evinde vefat etmeni sağlayamadık. Sen de biliyorsun ki, benimle benim evimde yaşamalıydın, şartlar öyle gerektiriyordu. Çok hasta olduğun üç ay içerisinde bilemedim, ama meğer evimi onurlandırmışsın. Sana o kadar çok alışmışız ki sen gittikten sonra fark ettik.

Hasta bakan bilir derler, gerçekten de öyleymiş: üç ay boyunca bana hiç uyku uyutmadın, ama keşke biraz daha yaşasaydın da ben uyumasaydım.

Öldüğüne çok üzüldüm, ağladım sessizce, kimseler görmeden. Üzüntümle beraber ölümün senin acılarına son vermesi tek tesellim anneciğim.

Sen de, zaman zaman stresin verdiği şartların olumsuzluğundan “Üfff!” dediysek veya sesimizi yükselttiysek bizi affet anneciğim. Hepimiz seni çok seviyorduk, sana su vermediysek suyun sana yasak olmasındandı, su seni öldürüyordu. İlaçları avuç avuç verdiysek seni biraz daha yaşatmaktı niyetimiz, inan seni üzmek değildi

amacımız…

 

SENİ ÇOK ÖZLEYECEĞİM ANNECİĞİM

Küçük Oğlun

 

Fedai Çakır

20 Mayıs 2003, İstanbul

 

BABAMIN SON YOLCULUĞUNA UĞURLAYIŞIMIZ

e1fa67_9ab41c1827e64b279d28d2940441de7f
Babam Ali Çakır, oğlum Doğuşhan Çakır ile

Babamla;

aramızda iletişim her zaman sevgi ve saygı ile oldu, Tüm çocuklarına olduğu gibi bana da kendi yöntemi ile sevgisini belli ederdi o pek annem gibi şap ur şupur öpmezdi ama öptü mü bir başka öperdi içten sevgisini belli edecek şekilde öperdi ama en son da son zamanlarında beni öpmeleri aklımdan gitmiyor nedense biz iki erkek olarak az birbirimizi öperdik ama son zamanlarda hastanede ve diğer zamanlarda ben tokalaşıp öptüğüm zamanlarda bir başka öptüğünü hissederdim onun.

Gene bilemedim ben annem gibi onunda son dönemlerinde bir başka bana sarılıp öptüğünü, Bir yıldan birazdı bacağını kırmıştı hem de öyle akıl sır erdirilemeyecek kadar hikayeden bir yerde birden ayağı sendelemiş düşmüş ve çok ufak bir merdivene çarpmıştı baldırından kırılmıştı bacağı o dönem Giresun SSK hastanesinde başladı mücadelesi orda ameliyat ve platin takılmıştı sonrasında apar topar İstanbul’a geldi bilenler bilir annem buraya gelmesinden hemen birkaç hafta sonra hastalanmış ve ölüm yolculuğunun başladığı döneme girmişti işte o zamanlar babamda annemde yatalak bir şekil delerdi biz evlatları mücadeleye başlamıştık annemin hastalığından pek de babama zaman ayıramamıştık ama genel kontrolleri pek iyi seyir etmiyordu kemik erimesi platinlerin tutmasını engellemiş babam değneklerle yürümeye başlamıştı İstanbul da doktorlar bacağının iyi olmadığını biliyorlardı ama ameliyatında riskini biliyorlardı karşıydılar ameliyata.

Zaman bu şekilde akıp giderken babam o hali ile tekrar köye gitmek istedi ben karşı çıktım ağabeyimde tabi ama bizi dinlemedi ben biledim doğduğu toprakların onu çağırdığın bilemedim onun son olarak köyünü görmeye gitmek isteğini ben karşı çıktım hatta kızgınlığımdan onu yolcu bile etmeye gitmedim söz dinlemiyordu bu seyahat onun için iyi değildi ama o gitti her zamanki gibi bildiğini okudu.

Sonrası bacağının orda rahatsızlanması ve ikinci bir hastane olayı yine yanlış ameliyat bu sefer Giresun devlet hastanesi, iki ameliyat geçirdi bacağının durumu iyi değil bizi aştı dediler doktorlar ambulansla getirdik İstanbul’a 19 Mayıs sabahı ambulans İstanbul sınırlarına girdi ben Çapa ya yatırmam lazım ama babam SSK’lı başladı bizde bir koşturmaca ağabeyimle beraber Okmeydanı SSK hastanesinden sevkini yapmamız lazım babam oraya yatıracaklar diye gözleri doldu oğlum benim buradan ölüm çıkar dedi ama ahh babacım bilemedik biz Çapadan da öyle oldu bilseydim ki nereden sağ çıkardın oraya giderdik ama bilemedik babacım.

 

Çapa Tıp Fakültesinde 15 gün geçti mücadele büyüktü bilenler bilir SSK lı hastası olanın ne kadar evrak işi ile uğraştığını kah SSK kah özelde bitirdik tüm işlemleri Yener hocam bana ameliyatın ne kadar çok riskli olduğunu anlattı kalbinin bitik olduğunu çigerlerinin iflas ettiğini ben etrafımda herkesi hazırlamıştım kötü sonuca ama sanırım tek kişi hazır değildi BEN.

Babam o sabah ameliyat için hazır olacaktı akşamdan bizi tekrar tekrar tembihlemişti sabah erkende gelin diye sabah erkenden gittik ama babam ameliyat listesinde yoktu ban zaten Yener hocama Pazar telefon etmiş ameliyat listesine alınmasını sağlamıştım son tahlillerini cumartesi bitirmiştim babamda artık oğlum bitsin şu ameliyat da ne olacaksa olsun diye ısrarlıydı o gün sabahtan öğleye kadar bekledik öğleye doğru ben iş yerine gittim ağabeyimde kısa bir uğramız lazımdı biz gittim babamı ameliyata aldılar hemen koştuk geldik babam ameliyatta ben abim, yengem amcalarım hep beraber malzeme temin ediyoruz tahlillerde koşturuyoruz kan buluyoruz ameliyatın ortasında ilk alarmı aldım Yener hocam ameliyatın ortasında beni cepten aramış yarın sabah bana uğra beklenmedik gelişmeler var konuşalım dedi ben o an ağabeyime dedim hoca ameliyatta aramazdı ab i bir şeyler ters gidiyor diye, nitekim babam kaybettik. 31 Mayıs son yolculuğuymuş meğer. Rahat uyu babacım bizler seni her zaman hatırlayacağız Allah mekanın cennet etsin.

Öncelikle Çapa Tıp Fakültesi Öğretim Görevlisi Prof. Dr Yener Temelli ve ekibine, tüm ortopedi çalışanlarına, Hastanede hasta hali ile babama gündüzleri bakan amcam Mustafa Çakır‘a, Giresun dan ambulansa gelirken maddi ve manevi yanında olan amca oğlu Yüksel Çakır‘a, Giresun’da hastanede yanında olan ve işlerine koşturan Ablam Necmiye Hartamacı ve tüm hastanede bakan ziyaret eden akrabalarımıza köylülerimize, Giresun’da ve ameliyat sırasında yanında olan amcam Kadir Çakır‘a, geceleri bakıcılığını yapan arkadaşımıza ve maddi manevi koşturan ağabeyim Yalçın Çakır, eşi Muteber çakır‘a ve Gelengül Erkara‘ya babam adına teşekkür ediyorum Allah tüm yaşamları boyunca sağlık ve mutlulukla yaşamaları sağlamasını temenni ediyorum

Küçük Oğlun

Fedai Çakır

31 Mayıs 2004, İstanbul

 

YAŞLANMAK İSTEMİYORUM ANNEM

e1fa67_ed874d4c7e2d4d598edb58f87a24839e

Arada yazdığım birkaç şiir olur.

Yaşlanmak insanoğlunun hep korkulu rüyası olmuştur.

Ancak Alzheimer Vakfı’nda çalışmaya başlayıp da yeni hayatlar tanıdıktan sonra, belki insanların bu hastalığa belki dikkatini çekebilirim, diye bir şiir yazdım.

Siz de bana katılıyorsanız lütfen bu şiiri yayalım…

Saygılarımla,

Fedai Çakır

YAŞLANMAK İSTEMİYORUM ANNEM

Korkuyorum,

Fersiz bacaklar,

Oksijene hasret ciğerler

Tatsız tuzsuz  yemekler

Yaşlanmak İstemiyorum Annem

Korkuyorum,

Titrek eller,

Anlamsız kelimeler,

Unutulan dünler,

Yaşlanmak İstemiyorum Annem

 

Korkuyorum Annem,

Sabah yabancı bir kadınla uyanmaktan

Korkuyorum Annem,

Evin içindeki bir yabancıdan

Korkuyorum Annem

Sevdiklerimi unutmaktan

Yaşlanmak İstemiyorum Annem

(Alzheimer hastalarına ithaf olunur)

Fedai Çakır

15.11.2011, İstanbul

YARA BANDI OLMA KORKUSU

e1fa67_a013ee6bbd01497d901306d3f6b1d6a1

Bir kadın, bir erkek…

Erkek, ‘’düşünür yaş ilerliyor nereye kadar…‘’

Kadın ise yorulmuş, aşk’ına karşılık bulamamaktan…

Erkek, ‘’bir şans versem…‘’ der kadına…

Kadın, hissetmiştir… Hazırdır şansı kullanmaya…

Erkek, açık sözlü olmaktan yanadır… Anlatır, hayatından geçen olanca kadınlar sürüsünü…

Kadın da bu açık sözlülüğün karşılığında birkaç kelime döker dudaklarından…

Her kadın gibi o da, bir zamanlar bir erkeğe aşıktır ve anlatır, aşk’ın bedeninden ve ruhundan neler alıp gittiğini…

Bunları dinleyen erkek, aklından geçirir… ‘’Ben hiç masum değilim…‘’

Kadın, anlatmaya devam eder… Bir yuva özlemini, çocuk özlemini…

Erkek, dinler…

Erkek, düşünür… ‘’Neden olmasın genç ve güzel… Güzel de sevişiyor… ‘’

Kadın devam eder anlatmaya gönlündeki isteklerini…

Erkek, dinler… ‘’Ben hiç de masum değilim…‘’

Kadın, anlatmaya devam eder… ‘’Artık kendi ailem olsun…‘’

Erkek dinler…

…düşünür…

Ben hiç masum değilim… Kaç bedene değdi bedenim…

Kadın susmuştur… Bakar erkeğin gözlerine…

Erkek düşünür…

Erkek gerçektende ne düşünür…

Bir kadın bir erkeğe geçmişini anlatmışsa erkek ne düşünür.

Güvensizlik? Ya da saygı…

Ben…

Hep mi karşılıksız olur aşklar? sorar beynimin bir yanı…

Şans vermek mi?

Unutmak için “Yara bandı oluyorsan…” Nede güzel söylemiş Pablo NERUDA…

“Asla, aşk acısı çeken birisine aşık olmayın. O kişi yaralıdır ve yara bandı olarak sizi kullanır”

 

Fedai çakır

22 Nisan 2014, İstanbul

BİRİ KUYU MU DEDİ?

X7Yoruldum muhalefet olmaktan. Bundan sonra muhalefet olmayacağım bu yazıma da muhalefet edeni asla affetmeyeceğim.

Askerlik yapanlar bilir iki asker bir araya gelse ilk soru şu olur “nerelisin tertip”. İşte bu sorudan nefret ettiğim için benim cevabım hep “aslen Kızılderili’yim” olurdu. Meğer hakikaten benim Kızılderili olma ihtimalim varmış.

Yeni aldığım bir duyuma göre Amerika’yı Kolomb keşfetmemiş, muhtemelen benim dedemler keşfetti. Bu konuyu araştırıyorum.

Mısır’ın Dünya’ya Amerika kıtasından yayıldığı da yalandır. Mısır ilk olarak Giresun Yağlıdere’den giden Türkler tarafından Amerika kıtasına götürülmüştür. Sonrasın da kıtaya gelen Avrupalılar mısırı keşfettik deyip Avrupa kıtasına tohumlarını taşımıştır. Kısaca Mısır tüm Dünyaya Giresun’dan yayılmıştır.

Ay’a giden ilk Maymun Anadolu’dan kaçıp Afrika’ya sığınmacı olarak giden maymunların torunlarıdır.

Çanakkale savaşın da yeniden canlanan şehitler kazanmıştır.

Kurtuluş savaşı emrini Padişahımız verdi. Mustafa Kemal ve silah arkadaşları olmasa da kazanılırdı.

Osmanlı var olduğu sürece hep kafirlerle savaştı, hiçbir Müslüman kanı akıtmadı.

Cupppp. Çıkarana aşk olsun.

Fedai Çakır

17 Kasım 2014, İstanbul