Bu bayram hiç el öpmediğimi fark ettim.

Dört kardeşin en küçüğü olarak dünyaya geldim. Küçük olanlar bilir bayramlar da el öpmekten kusarsınız sürekli öpmeniz için uzanan eller olur.

Küçük olarak doğup da el öpmeden gına gelen ben, el öpmedim diye hayıflanacağım hiç aklıma gelmemişti.

Küçük doğuluyor ama küçük kalınmıyor, yaş ilerledikçe büyükleri birer birer kaybetmeye başlıyorsunuz. Bir bakmışsınız ki siz büyük olmuşsunuz.

Yapı itibarı ile büyümeye karşı olan yanım ile direniyorum adeta yaş almaya. Yeğenlerim abi diye hitap eder ve hiç elimi öpmezler. Hal böyle olunca ben hep el öpen olarak kalacağım sanırım.

Bu bayram sadece ağabeyime gidebildim o da zaten elini öptürmez. Biz abi kardeşten çok yakın iki dost arkadaş olarak büyüdük. Çocukluğumuzda öyle geçti halende öyleyiz.

Anne ve baba da hayatta olamayınca, amcalar dayılar da vefat edince el öpecek pek de kimse kalmıyor, bir de buna büyük şehrin yalnızlaşmış komşuluk ilişkileri eklenince el öpecek komşu da olmuyor.

Birkaç büyüğümü telefonla aradım ellerini öptüğümü söyledim ama gerçek el öpmenin yerini elbette tutmuyor.

Ne güzeldir aslında bilen için el öpmek, ne güzeldir aslında “El öpenin çok olsun evladım” diyen dudaklar.

Sol yanımın özlediği büyüklerim var benim, Ben bu bayram hiç el öpmedim/öpemedim…

Fedai Çakır

31 temmuz 2014, İstanbul