“…bazen sevmekten çok ne kadar da sevilmek isteriz…” bu düşünceyle irkildim.
İnsanın doğasında sevmekten çok sevilme isteği yok mudur?
Kadın – erkek bizi sevenin değil sevmeyenin peşinde gitmemiş mi? bu insanoğlu…
Aşk açısı çekenlerin çoğunun sevgisizlikle karşı karşıya kaldığı kişiye değil midir? Beraber olma çabası.
Çocukken başlar sevilme ihtiyacımız.
Annenin babanın sevmesi yetmez, ablam abim diğer kardeşimden daha çok sevsin der bazılarımız,bazılarımız ise okul arkadaşım, sınıf arkadaşım, sıra arkadaşım beni daha çok sevsin der.
Yaş ilerledikçe sevmesini istediklerimizin profili de değişmeye başlar. Önce karşı cinsin çok sevmesini bekleriz.
İş hayatına girip menfaatler başlar… Müdürlerinin, patronlarının sevmezini ister bazılarımız.
Bazılarımız da hala çocukluğunda görmediği anne yada baba sevgisini arar başka bedenlerde.. olgun erkek olgun kadın fantezilerinde.
Bazılarımız vardır evlendiği kişinin ailesinin sevmesini ister. İster ve onların sevgisini mahzar olmaya çalışır.
Bazılarımız ise ruhsal sorunlar yaşar Tanrının onu daha çok sevmesini ister. İster ve onun için mahzar olmaya çalışır.
Bilmez ki Tanrının sevmesinde de, insanların sevmesinde de… Önce kendisinin sevmeyi bilmesinin gerektiğini.
Sevmeyi öğrenmeyiz, sevmek için çaba sarf etmeyiz… Ama sevilmek için neler neler yaparız hayatımızda.
Evet bazen sevmekten çok sevilmeyi isteriz hayatta, lakin önce sevmeyi sevilmekten çok tutmalıyız hayatımızda…
Sen hiç
balkonda ki çiçeğin
Sevgisiz çiçek açtığını…
Sen hiç
saksıdaki domatesin,
Biberin sevgisiz yeşerdiğini…
Sen hiç
Gördün mü?…
Fedai Çakır
04 Haziran 2014, İstanbul