“Aşk acısını unutma formülü” Başlıklı yazımdan sonra sık sık bana yakınlarını kaybetmenin acısını nasıl yok edeceğiz diye sordular.
Bazıları annesini, babasını kaybetmiş idi, bazıları ise arkadaşlarını, bazıları ise akrabalarını, bazıları ise evlatlarını, bazıları ise…. Uzayıp gidiyordu liste.
İnsanların yakınlarında gerçekleşen her ölüm o insanın üzerinde bir travma yarattığı gerçektir. Ölümüne şahit olunan kişinin size yakınlığı ve sizinle yaşanmışlığı ne kadar çok ise travmanın şiddeti de o kadar çok oluyor.
İlk taze ölmüş birisi ile daha orta okul son sınıftayken kanser hastası komşumuzun karısının çığlığına annem ile onların evine girmemizle karşılaşmıştım. Bizden sonra mahallenin diğer kadınları da eve doluşmuş idi.
Çocuk da olsam çevredeki tek erkek bendim. Ölen insanın hemen çenesinin bağlanması ve üzerine bıçak konulması gerektiği söylendi ve çocuk yaşımda dini nedenlerden dolayı bu görevi benim yapmam istendi.
Odadan tüm kadınlar çıkmıştı. Az önce nefes alıp veren bu kişi daha da önemlisi bir gün önce sohbet ettiğim bu kişi artık yaşamıyordu ve ben onunla baş başaydım.
Soğuk kanlılıkla önce çenesine akan kanı bir bezle temizledim ve çenesini başından aşağıya bir kadın eşarbı ile bağladım, sonra da göğsünün üstüne bir ekmek bıçağı koydum.
Bildiğim bütün duaları af için okudum. Aslında ölen komşumdan çok kendimin affı için di bu dualarım. Kendimce çocuk aklımca af dilemem gereken günahlarım vardı.
Birazdan kadınlar odaya doluştu ve ağıtlarını bağırarak tüm mahalleye duyurdular, ben ise önümüzdeki birkaç ayı rüyalarımda hep ölen komşum ile geçirdim.
Gel zaman git zaman bu olayı unuttum neticede ölen kişi benim çok da yakınım değildi.
Büyüdük baba olduk. Benim de yakınlarımdan hayata vedalar başlamıştı.
Mayıs ayını hiç sevmem. 20 Mayıs 2003’de Annemi, 31 Mayıs 2004’de de babamı toprağa vermiştim.
Annem yıllarca şeker hastalığı ve onun yol açtığı başka hastalıklarla mücadele etti. Benim evimde vefat ettiği günün bir gün öncesi Fedai artık bırak öleyim. Azrail’in elinden alma beni demişti. Bu Azrail konusu uzun bir konu. Defalarca ölümden döndüğünü bu dönüşlerde hep onunla olduğumu anlayabilirsiniz.
Babam yakışıklı, uzun boylu 73 yaşında olmasına rağmen hala delikanlı bir adamdı. Nazardan öldü diyorum ben. Köyde ki evin merdivenlerinden düşüyor ve bacağını kırıyor. Küçük şehir ve Tıp biliminin yeterince uygulanmadığı bu şehirde yanlış ameliyatlar oluyor sonrasında yakın dostum Prof. Dr. Yener Temelli Çapa’da ameliyat ediyor lakin riski büyük ve ameliyattan çıkamıyor.
Anneme düşkün olan ben o öldüğünde hiç ağlayamadım. Ben ki film izlerken ağlayan bir adamım. Sanırım onunla anlaşmıştık artık Azrail’e beraber teslim olmuştuk.
Ya babam; babamla öyle bir anlaşmamız yok tu. Hastane koridorlarında bildiğin bağırarak ağlayan adamdım ben.
Geçen gün benim bir avukatlık işim için ağabeyimin liseden arkadaşı bir avukata gittik. Çağlayan adliyesinin karşısında Adalet çay bahçesinde bu avukat arkadaş ağabeyime ölen arkadaşlarının adlarını sayıyor ve onları yad ediyordu. Gözler de ise ölüm korkusu ile.
Yaşlar ilerledikçe yakınlarımız arkadaşlarımızın ölümlerine şahit oldukça sonun bize doğru yaklaştığını mı hissetmekten midir bilinmez bir garip korku ile yaşıyoruz hayatı.
Ölümler hayatın sıradan olayları olduğunu kabul etmek gerekiyor. Ve ölüm korkusuyla hayatımızı yaşanılmaz yapmak yerine daha iyi yaşamak yollarını aramalıyız.
Yaşarken sevgimizi gösterelim, lakin öldü diye de sevmekten vazgeçmek zorunda değiliz. Ben Annemi ve Babamı hala çok seviyorum ve özlüyorum.
Ne kadar da güzel demiş şair “Sevdiklerimizi aldığı için mi güzel olur, toprağın yağmurdan sonra ki kokusu…”
Fedai Çakır
8 Mayıs 2014, İstanbul