Yıl 1993. Eşimin hamile olduğunu öğreniyorum. Ülkede Devalüasyon yapılıyor ve ben Dolarla olan borçlarım yüzünden tüm servetimi bir gece de kaybediyorum. Sıkıntım çok büyük.
Bir gece rüyamda bir erkek çocuk gördüm;
“baba benim adımı koydun mu?”
Yok oğlum
“o zaman benim adımı Doğuşhan koy baba”
Uyanıyorum. Eşim’i uyandırıp bizim bir oğlumuz olacak adı da Doğuşhan olacak dedim. Uykulu gözlerle beni anlamaya çalışan eşim hiçbir şey anlamadan uykuya tekrar dalıyor.
Oğlum ile ilk iletişimin böyle başlıyor. Doğuma birkaç ay kala aynı çocuğu rüyamda tekrar görüyorum. “sıkılma işlerin düzelecek baba” diyor.
Hayatım boyunca Doğuşhan adını hiç duymadım hiç bir çocuk da bu ismi görmedim. Benzer isimler vardı ama Doğuşhan yoktu. İşte benim bu gün Üniversitede okuyan oğlum kendi adını kendi vererek dünyaya gelmişti.
Aramızdaki bu güzel iletişim her zaman sürdü. Birbirimizi konuşmadan bile hisseder olduk.
Ben bu kadar şanslı iken bazı ailelerin şansızlığı iletişimsizlikle başladığını otizm’i duyduğumda öğrendim.
Otizm; daha anne karnında başladığını editörlüğünü yaptığım kitaplardan öğrenmiştim. Otizm’in en önemli semptomunun çocukların konuşmaya başlamaması veya birkaç kelime ile sınırlı kalması olduğunu da yine bu kitaplardan öğrenmiştim.
Benim oğlum daha doğmadan ana karnındayken benimle iletişime geçerken bir başkasının çocuğunun doğduktan sonra bile ailesi ve çevresi ile iletişime geçmemesi ailesi için zor olsa gerek.
“Uluslararası istatiksel araştırmalara göre her 10.000 çocuktan 5’inde erken çocukluk çagı otizmi görülmektedir. Tüm otizm spektrumu dikkate alındığında bu oran 10.000’de 2’e kadar ulaşmaktadır.” (1)
Görüldüğü gibi toplum da otizm’li insan sayısı küçümsenemeyecek kadar çok. Peki Benim Oğlum Doğuşhan’dan bu çocukların farkı nedir?
Bana göre bir baba olarak hiçbir farkı yoktur. Baba/anne olmak karşılıksız sevmek, dünyaya getirdiğiniz yavru için canınızı bile verebileceğiniz bir duygudur. Öyle ise her çocuk baba/anne için aynıdır, fark yoktur.
Hepimiz baba/anne olduğumuzu yada olmak için aday olduğumuzu düşünürsek toplum içinde uygulama da neden çocukları kategorize ederiz.
Otizm’li ailelerin istedikleri çok şey değil. Çocuklarının toplum içinde ayrıştırılmadan kabul görüp bir birey olarak yetişmesidir.
Kendi çocuğumuz otizmli olmayabilir lakin bir an için kendi çocuğumuzun otizmli olduğunu düşünürsek çocuklar arasında ayırım yapmadığımızı görürüz. Ve bu bilinci toplumun her kesimine yayabilirsek otizmli çocuk sahibi ailelerin istediği çocuklarının toplumun bir parçası olması isteğinin gerçekleştiğini görürüz.
Toplum içerisinde yaşamda çocuk sevgisi önemlidir.
Hayatınıza bir bebek girdiğin de eski hayatınız yoktur artık. Sizin ve ailenizin temel uğraş haline gelen bu küçük varlık ile sizin var olan alışkanlıklarınızı da değiştirmeye başlayacaktır.
İşte içinizde olan bu sevgiyi sadece kendi çocuğunuza değil toplumun tümüne verin. Hayat hepimiz için daha güzel olacaktır.
İnsanı insan olduğu için sev.
Fedai Çakır
İstanbul, 28 Mart 2014
Kaynakça: 1- Neşe Balcı Altın, Otizm işitsel Entegrasyon, sf. 13