Şehit haberleri izlemeye yüreğim dayanmadığından artık izlemez oldum.

Ancak yine de uzaktan bakıp duyarsız kalamazdım.

Cenazelere baktım; binlerce insan alanları doldurmuş.

CHP ya da MHP, mitinglerinde bu kadar insan toplayamıyor.

Hatta AKP de toplayamıyor.

Peki, bu kadar insan şehitler için toplanabiliyor da neden siyasilere bir baskı gelmiyor ya da şöyle sorayım bu siyasiler bu toplanan kalabalığı hiç mi tınlamıyor?

Ben anlamıyorum, anlayan bana da anlatsın…

Bir toplumda yaşananları çabucak unutma hastalığı varsa siyasilerin de bu kalabalıktan etkilenmeyeceği aşikâr…

Nasılsa yarına unuturlar, der ve kendilerini baskı altında hissetmezler.

Ne oluyor toplumumuza? …

Hatırlarsanız, bugün meydanlarda toplanan insanların yarısı bile toplansa hükümetler devrilir, seçimler kaybederdi bu ülkede.

Doğrusu da bu olmalı zaten. Siyasiler toplumdan korkmalı, onların tepkisine kayıtsız kalmamalılar.

Neden peki, böyle olaylarda meydanlar doluyor da, siyasilere baskı yapamıyoruz; sorunu kökünden çözemiyoruz?

Ben anlamıyorum anlayan varsa anlatsın…

“Sokağın sesi” diye bir tabir vardı bir zamanlar, sokağın sesi “boş teneke” oldu… Sandıkta kendini belli etmeyen sokaklar, siyasilerin oyun oynadığı arka bahçeye dönüşmüş.

Ölen öldüğüyle kalıyor her zaman olduğu gibi…

Bir ülkede hayat bu kadar ucuz olmamalı ya da şehit oldu diye acımızı hafifletmeye de kalkmayalım.

Pisipisine ölen çocuklar…

Benim acım böyle hafiflemiyor. Ben artık şehitlik mertebesi istemiyorum, akan bu kanın son bulmasını istiyorum.

Marlo Morgan ne güzel demiş: “Gerçek gerçektir. Sen birinin canını acıtırsan, kendi canını acıtırsın. Birine yardım edersen, kendine yardım edersin. Kan ve kemik bütün insanlarda bulunur. Farklı olan yürek ve niyettir…”
Fedai Çakır

21 Haziran 2012, istanbul